ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ

Το καταραμένο σινεμά του Δημήτρη Αθανίτη
Μια μεταφορά πάνω στον αποπροσανατολισμό των σύγχρονων κοινωνιών

Η τελευταία ταινία του Αθανίτη, Τρεις Μέρες Ευτυχίας (2012) είναι ένα έργο τρομακτικά βαθύ και όμορφο πάνω στους τρόπους να κρατηθεί στην ζωή, όσο υπάρχει, η ευτυχία.
 
Η Ιρίνα είναι μια πόρνη που θέλει να φύγει στον Καναδά για ν’ αλλάξει ζωή. Η Άννα, πωλήτρια σε βιβλιοπωλείο που πρόκειται να παντρευτεί και η Βέρα φοιτήτρια φιλοσοφίας που μαθαίνει ένα τρομερό οικογενειακό μυστικό, θα ψάξουν κάθε μια τον δρόμο της, χωρίς να ξέρουν ότι αυτός επηρρεάζεται από τις άλλες δύο.
 
Πάνω από μια δεκαετία μετά τα 2000 + 1 Στιγμές, Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο και την Πόλη των Θαυμάτων (2005), η πρωτεύουσα παραμένει μόνιμο σημείο αναφοράς για τον σκηνοθέτη και το μόνο συνεκτικό στοιχείο για τους κατοίκους της. Βέβαια εδώ και για λίγο καιρό το θέμα της οικογένειας, σαν μια καταπιεστική κυψέλη όπου τα μέλη της δεν έχουν καμία πιθανότητα διαφυγής, ξεχωρίζει έντονα  σε αρκετές ελληνικές ταινίες. Και φυσικά στο έργο του Αθανίτη.
 
Μιλώντας για τον εαυτό του, ο Δημήτρης εξηγεί ότι ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι γιατί η οικογένεια είναι κομβική κοινωνική αξία στη χώρα του και  ιδιαίτερα η ελληνική αντίληψη που υπάρχει για την οικογένεια σαν μια φυλακή, ένας κλειστός χώρος όπου το διαφορετικό δεν ταιριάζει και ταυτόχρονα είναι αδύνατο να δραπετεύσει
.
Ουσιαστικά αυτό που προτείνει το έργο του καλλιτέχνη είναι δύο αναγνώσεις. Αφενός οι ταινίες του αποτελούν μια μεταφορά πάνω στον αποπροσανατολισμό της σύγχρονης κοινωνίας και η άλλη αφορά την αποσπασματική κατασκευή των μικροσκοπικών μας υπάρξεων στην ανάπτυξη της ιστορίας .
 
Ζωές που διαστυρώνονται, στιγμές που μοιράζονται, μέρες και νύχτες, με κάποια επαφή ή χωρίς καμιά πραγματική, αυτό που χωρίζει τους ανθρώπους τι είναι; Ένας λεπτός τοίχος τσιμέντου, ή μια παρανόηση;
Κι αν ήταν από ξύλο, τούβλα, πέτρες, γυαλί οι πόλεις που ζούμε; Πάλι δεν θα επιμέναμε να παριστάνουμε τους έκπληκτους, μπροστά στην αποδοχή και την ανεξίτηλη  προσαρμογή μας στην διαρκή έκπτωση;
Περπατάμε, ανοίγουμε και κλείνουμε πόρτες, ακούμε τον ήχο των αυτοκινήτων, του δρόμου, των αεροπλάνων, χωρίς να τους συνειδητοποιούμε πραγματικά. Σαν να μην είμαστε εμείς. Μεγάλο λάθος.
 
Σε ένα από τα επεισόδια της Πόλης των Θαυμάτων ένα ζευγάρι που έρχονται από την Ιαπωνία για τον μήνα του μέλιτος στην πόλη των θεών, στέκουν κατάπληκτοι μπροστά στην κλειστή πόρτα του ξενοδοχείου τους. Δεν καταλαβαίνουν.