ΣΤΗΝ ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ, 2000+1 Στιγμές

Στην αθέατη πλευρά
 
Τέσσερις ταινίες μέσα σε έξι χρόνια είναι μεγάλη υπόθεση… Ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καθόλου να μοιάζουν μεταξύ τους, διατρέχοντας το διάστημα από την ακραία εξωστρέφεια ως την ακραία εσωτερικότητα. Αντίο Βερολίνο, Καμιά Συμπάθεια για το Διάβολο, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας και τώρα 2000+1 στιγμές.  Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2000 οι πορείες οκτώ προσώπων διασταυρώνονται με τρόπο αναπάντεχο και δραματικό. Ένας επιχειρηματίας που ταλαντεύεται ανάμεσα σε σύζυγο και ερωμένη, ένας άνεργος που καταλήγει να γίνει πληρωμένος δολοφόνος, ένα παιδί των φαναριών που περιφέρεται στους δρόμους.

«Θεωρώ την ταινία μου ένα είδος πολιτικού ντοκουμέντου», λέει και μας εκπλήσσει. «Ενώ ξεκινά εστιασμένη λες αποκλειστικά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις τελικά, και με τη βοήθεια του ρεπορταζιακού υλικού, που παρεμβάλλεται, το ατομικό γίνεται πολιτικό».
 
Ποια ανάγκη όμως τον οδήγησε στις 2000+1 Στιγμές; Ο πανηγυρικός τρόπος με τον οποίο υποδεχθήκαμε το νέο αιώνα, πώς και δεν λειτούργησε ανασταλτικά πάνω του;
«Ακριβώς επειδή η συγκεκριμένη χρονική στιγμή έβλεπα να πλασάρεται με ένα στιλ επιφανειακό και ενοχλητικό, θέλησα να κάνω μια ταινία, που να εστιάζει στην αθέατη πλευρά της ζωής, αυτή που δεν προβάλλεται ή που κι όταν προβάλλεται γίνεται με έναν υπερβολικό τρόπο, σαν σήριαλ. Εγώ, αντίθετα, διάλεξα μια, ας την πούμε, “ψυχρή” ματιά πάνω σε πρόσωπα και καταστάσεις, παρόλο που σε τελική ανάλυση η ταινία έχει πολύ συναίσθημα, που απλώς δεν κραυγάζει».
 
Υπάρχει κι ένας ακόμα, πιο προσωπικός δρόμος, που έβγαλε τον Δημήτρη Αθανίτη στην καθημερινότητα και απλότητα των 2000+1 Στιγμών.
«Από μία στιγμή της ζωής μου και ύστερα θυμάμαι άρχισα να προσέχω κάποια πράγματα που συμβαίνουν δίπλα μας και τα έχουμε συνηθίσει, δεν τα βλέπουμε καν. Ας πούμε θυμάμαι πόσο είχα σοκαριστεί την πρώτη φορά που είχα δει στο Παρίσι ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας να περιπολούν  με αυτόματα. Και τώρα πια είναι μια σκηνή που βλέπουμε στην Αθήνα και δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Μια σειρά από τέτοια γεγονότα, όπως τα παιδιά του δρόμου, θέλησα να τα ξανακοιτάξω και κατά κάποιον τρόπο να τα καταγράψω».
 
Όταν τον ρωτάς ποια ιστορία απ’ όλες αυτές που διασταυρώνονται στην ταινία είναι η πιο δικιά του, παρόλο που έχει μια απάντηση («η ιστορία του παντρεμένου με τη σύζυγο και την ερωμένη») σπεύδει να διευκρινίσει.
«Η ταινία αυτή είναι η λιγότερο προσωπική που έχω κάνει. Μπορεί να φαίνεται αντιφατικό αλλά ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο ήμουν πολύ ελεύθερος, είχα την ευχέρεια να δω τα πράγματα αντικειμενικά και να κρατήσω ισορροπίες, που σε μια προσωπική ταινία δύσκολα επιτυγχάνονται».
 
Βενα Γεωργακοπούλου, Ελευθεροτυπία, 03-04-2001