Κάτω από την επιφάνεια του INVISIBLE

συνέντευξη στην Φλωρεντία Κιορτσή

Το «Invisible» είναι ένας καινοτόμος συνδυασμός ειδών, κοινωνικού δράματος με νουάρ και γουέστερν στοιχεία και μια ανοιχτή πλοκή σαν παζλ. Πώς πιστεύετε ότι συμβάλλουν αυτά τα στοιχεία στην αφήγηση;

Το Invisibble συνδυάζει με καινοτόμο τρόπο, στοιχεία από διαφορετικά κινηματογραφικά είδη και ειδικά το τέλος της ταινίας φέρνει κάτι τελείως νέο. Εκεί ο θεατής νιώθει χαμένος μέσα στις αλλεπάλληλες, σκληρές ανατροπές, πρέπει να σκεφτεί και να βρει τον δικό του δρόμο, αν και για μένα είναι αρκετά ξεκάθαρο τι πραγματικά συμβαίνει.

Αλλά το καθοριστικό σημείο πίσω από αυτούς τους καινοτόμους συνδυασμούς, είναι ότι το Invisible συνδυάζει την πραγματικότητα με στοιχεία φαντασίας. Η ταινία αρχίζει περιγράφοντας την σκληρή πραγματικότητα του ήρωα και βήμα-βήμα, εισάγει ανεπαίσθητα τον θεατή μέσα στο μυαλό του Άρη. Αυτό είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε και το τέλος.

Από την άλλη πλευρά, είναι σημαντικό να δούμε ότι κάτω από μια απλή επιφάνεια, η αφήγηση είναι πολύ πυκνή, με δύο και τρεις ιστορίες να τρέχουν ταυτόχρονα. Αν και κρατάμε πάντα τον Άρη σε πρώτο πλάνο, παρακολουθούμε ταυτόγχρονα την ιστορία του παιδιού του, εξ ίσου σημαντική και σύνθετη όπως η δική του.

Παρακολουθούμε επίσης διακριτικά, με λίγες σκηνές και πολλές φορές χωρίς διαλόγους, τις προσωπικότητες και τις σχέσεις των άλλων χαρακτήρων που περιβάλλουν τον Άρη.

Η αδυναμία της προσωπικής επαφής να θεραπεύσει την ανθρώπινη ψυχή είναι ένα επαναλαμβανόμενο ζήτημα στις ταινίες σας. Υπάρχει ελπίδα για τις ανθρώπινες σχέσεις;

Στις ταινίες μου, με ενδιαφέρει να σκάβω κάτω από την επιφάνεια. Θέλω να αγγίξω χαρακτήρες κάτω από το κοινωνικό τους πρόσωπο και ψάχνω να δω τι πραγματικά θέλουν, τι σκέφτονται, μακριά από την ψεύτικη διάκριση μεταξύ «καλού» και «κακού». Τέλος, οι ταινίες μου έχουν έντονο κοινωνικό σχόλιο κι ας μην τοκραυγάζουν.

Στην πρώτη μου ταινία μικρού μήκους Η «Φιλοσοφία» γυρίστηκε το 1993 όταν μόλις είχε ξεκινήσει ο πόλεμος στο Σεράγεβο, η ιστορία είναι ότι ο πόλεμος στα Βαλκάνια επεκτείνεται, η ελληνική οικονομία καταρρέει, ο Πρόεδρος κηρύσσει πτώχευση. Το μόνο που μας απομένει ικαι προτείνει, είναι φιλοσοφία. Η ταινία κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Φαντασίας στο Φεστιβάλ Δράμας. Μερικά χρόνια αργότερα, η ταινία ήταν απλώς πραγματικότητα.

Η πόλη είναι πρωταγωνιστής στις ταινίες σας. Γιατί επιλέξατε τον Ασπρόπυργο ως φόντο στο «Invisible»;

Είναι αλήθεια ότι οι επτά προηγούμενες ταινίες μου γυρίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας και είχαν να κάνουν με τη ζωή της πόλης. Αλλά ο Ασπρόπυργος δεν είναι πολύ μακριά. Είναι απλώς η βιομηχανική περιοχή στα προάστια της πόλης και ένιωσα ότι ήταν το σωστό μέρος για την ιστορία μου. Και παρόλο που αυτή η περιοχή είναι τόσο κοντά στην πόλη, παραμένει αόρατη για τους ανθρώπους της πόλης, όπως ο Άρης παραμένει αόρατος για τον εργοδότη του και όπως το παιδί αισθάνεται αόρατο μέσα στον κόσμο των ενηλίκων.

Πώς αντιμετωπίζουν οι κινηματογραφιστές το θέμα της οικονομικής κρίσης; Τους τρομάζει;

Η κρίση έχει αποδειχθεί παραγωγική κατά κάποιο τρόπο. Έδωσε περισσότερο χώρο για δημιουργικότητα και κατέστησε σαφές πόσο επείγον είναι να γίνονται ταινίες. Άρα, είμαι αισιόδοξος.

Θα θέλατε να μας πείτε μερικά πράγματα για το βιβλίο σας «Μυστικές συναντήσεις»; Τι προσφέρουν αυτές οι συναντήσεις στον αναγνώστη;

Οι «Μυστικές Συναντήσεις» είναι ένα βιβλίο για τις συναντήσεις μου με κάποιους εξαιρετικούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια του κινηματογραφικού μου ταξιδιού όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχουν αστέρες όπως ο Μπεν Γκαζάρα και σκηνοθέτες όπως ο Σαμπρόλ ή ο Κακογιάννης, συγγραφείς, τραγουδιστές, φανταστικοί χαρακτήρες, σκακιστές και ακόμη και μερικά άγνωστα πρόσωπα. Υπάρχει μια προκλητική μίξη φιγούρων και ταυτόχρονα το δικό μου προσωπικό ταξίδι στον κινηματογράφο μέσα από είκοσι πέντε διαφορετικές συναντήσεις, από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια?
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα είναι ένας γυναικείος χαρακτήρας στο κέντρο της επόμενης ταινίας μου, θα είναι ασπρόμαυρη και θα γυριστεί μακριά από την Αθήνα.