Η ΠΟΛΗ

FLIX -Η ΠΟΛΗ
 
Η Πόλη είναι από τα δυο-τρία πράγματα που με ενδιαφέρουν στο σινεμά. Για μένα είναι το ίδιο σημαντική  όσο  τα πρόσωπα και το σώμα. Η πόλη έχει ψυχή. Η πόλη είναι μια γεωγραφία προσώπων. Κουβαλά  πάνω της τα αποτυπώματα της ζωής δεκαετιών, εκατονταετιών. Είναι εξίσου μυστηριώδης, όσο τα πρόσωπα, αντιφατική και πολύπλοκη. Και τελικά έχει μια εσωτερικότητα. Δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως.  Πρέπει όμως, να την πλησιάσεις για να το νοιώσεις, να περιπλανηθείς, να τη ζήσεις προσωπικά.

Έχω γεννηθεί στο κέντρο, έχω μεγαλώσει και έχω ζήσει σε πολλές διαφορετικές περιοχές του κέντρου. Αν κι έχω κάνει ατέλειωτες περιπλανήσεις, εξακολουθώ να ανακαλύπτω άγνωστες κρυφές γωνιές. 
 
Αυτή την άγνωστη πόλη προσπαθώ να ανασύρω και να  προβάλω μέσα από τις ταινίες μου. Από τις ασπρό-μαυρες πρώτες ταινίες, το «Αντίο Βερολίνο» και το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», ως το σκληρό μπλε στις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», ψάχνω για εικόνες απροσδόκητες, κρυμμένες. 

Οι χώροι  στις ταινίες μου, κινηματο-γραφούνται σαν πρόσωπα. Προσπαθώ να πιάσω την υπόκωφη αναπνοή τους, τα υπόγεια σημάδια ζωής. Νιώθω την ανάγκη να καταγράψω χώρους σχεδόν νεκρούς, έτοιμους να εξαφανιστούν. Οι ταινίες μου είναι γεμάτες από χώρους που δεν υπάρχουν πια, χώρους που έχουν μεταμορφωθεί, χώρους που δεν μπορείς να αποκρυπτο-γραφήσεις.  
 
Οι τρεις τελευταίες ταινίες μου καλύπτουν τρία χρονικά σημεία κλειδιά της δεκαετίας στην ιστορία της χώρας και στην ιστορία της Πόλης. Το μιλένιουμ, η Ολυμπιάδα, η κρίση. Αν και στις τρεις ταινίες, τα πρόσωπα είναι σε πρώτο πλάνο, ταυτόχρονα σκιαγραφείται η πόλη, και μέσα απ΄αυτήν μια κοινωνία. Από αυτή την άποψη, οι ταινίες μου είναι πολιτικές, όχι με την τρέχουσα αλλά με μια ουσιαστικότερη έννοια.
 
Η παρακμή της πόλης είναι κάτι που με γοήτευσε από τις πρώτες ταινίες μου. Είχα από την αρχή την αίσθηση ότι σ΄αυτη τη φθορά, υπήρχε κάτι πιο ουσιαστικό από την επιφάνεια. Υπήρχε μια αλήθεια, σαν το ανεστραμμένο είδωλο ενός κίβδηλου κόσμου. Το «Καμιά  Συμπάθεια για τον Διάβολο» (1997) περιγράφει ζοφερά μια μελλοντική υπόγεια Αθήνα και δεκαπέντε χρόνια μετά, δείχνει σημερινό. Το ίδιο και η πρώτη μου μικρού μήκους «Φιλοσοφία»  (1993)  που μιλά για  την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.
 
Κάποτε νόμιζα ότι υπάρχουν πόλεις με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και πόλεις χωρίς. Μέσα από τις ταινίες και τα ταξίδια κατάλαβα, ότι το βλέμμα κάνει «κινηματογραφικές» τις πόλεις. Το σινεμά που με γοητεύει, είναι το σινεμά που κατασκεύαζει τον χώρο του. Μέσα από τις ταινίες μου με ιντριγκάρει να χαθώ στην πόλη και ταυτόχρονα να την επανεφεύρω.
 
Δημήτρης Αθανίτης    2/4/2012