Invisible, ένα καλλιτεχνικό ντοκουμέντο
από την Βαγγελιώ Γιαννάκη
μια κριτική προσέγγιση
Invisible
μια κριτική προσέγγιση
Invisible

ο ΑΟΡΑΤΟΣ του Δημήτρη Αθανίτη
___________________________
Η ταινία του Αθανίτη αποτελεί καλλιτεχνικό ντοκουμέντο για την Ελλάδα της κρίσης. Για τα θύματα του οικονομικού πολέμου προς την Ελλάδα.
Ένας ''αόρατος'' άνθρωπος σε μιά ''αόρατη'' πόλη με ένα παιδί ''αόρατο'' κι αυτό. Σε μιά Ελλάδα της παρακμής, όπου ένας ισχυρός του έκπτωτου κοινωνικού συστήματος τού τα παίρνει όλα, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα αόρατο κράτος -ως θα όφειλε σε μία αληθινή δημοκρατία. Αυτή η σκοτεινή πράξη ''αφαίρεσης του προσώπου'' του ήρωα, τον ωθεί εκτός εαυτού σε μία εκκωφαντική αντίδραση τετελεσμένης ζωής και έξω από μία ορατή ζωή, που θα ήθελε δικαιωματικά να είχε κάνει σαν ανθρώπινο πλάσμα αγάπης.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών του έχουν αληθοφάνεια (λες και η αλήθεια της ιστορίας των ηρώων να είναι η δική τους), διότι είναι αυτός που τους σκηνοθετεί. Η ροή της ταινίας είναι σαν του ονείρου, με μία ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει το ύφος του Αθανίτη και που ακολουθείς με κομμένη την ανάσα και που θα τη θυμάσαι στην μετέπειτα ζωή σου σαν ένα κάποιο στήριγμα προσωπικής μνήμης.
Ο σκηνοθέτης παίρνει τον ΑΟΡΑΤΟ από το χέρι, σα μικρό παιδί, και τον πηγαίνει σε πόλεις τις Ελλάδας και του εξωτερικού σε κατάμεστες αίθουσες (τον έφερε και σε μας) και μετά το πέρας της προβολής κάθεται και συζητάει με τους θεατές -με τους συμπατριώτες του-, συζητά μαζί τους, ακούει τις σκέψεις τους, τις δικές τους εμπειρίες, τον δικό τους πόνο. Γιατί ο καλλιτέχνης δεν γίνεται να μην παρίσταται και συμπαρίσταται στο πλευρό του λαού του (αλλιώς τι θα ήταν η ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ του Πικασσό για τους Ισπανούς;).
Ο καλλιτέχνης κάνει πολιτική με την τέχνη του λέει ο Γιόζεφ Μπόυς και το αποδείχνει με το έργο του, όπως και ο Χανς Χάακε, ο Τεό Αγγελόπουλος και τόσοι αληθινοί καλλιτέχνες -χωρίς να είναι ποτέ πολιτικοί, όπως λέει η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, γιατί δεν γίνεται αυτό, εφόσον οι πολιτικοί διαθφείρονται ενώ ο καλλιτέχνης ποτέ!).
Ο Αθανίτης γνωρίζει καλά την ιστορία της χώρας του, είναι συνειδητά ταγμένος στο πλευρό της αλήθειας και διαπνέεται από αίσθημα ζωής (το αίσθημα της προστασίας του αδυνάμου) και βαθειάς αγάπης για την Ελλάδα. Δεν εθελοτυφλεί, δεν προσκυνάει. Είναι πραγματικά συγκινητική αυτή του η Οδύσσεια, έτσι που να νοιώθουμε ότι έχουμε τους καλλιτέχνες μας, τους δικούς μας διανοούμενους στο πλευρό μας, ότι δεν είμαστε μόνοι και ανερμάτιστοι σ' αυτήν την εποχή αιχμής για την Ελλάδα, όπου όλα καταρρέουν τα ιδεατά και τα ενάρετα και τη θέση τους παίρνει το χάος και η λήθη μέρα με τη μέρα, ενώ παράλληλα οι Αντουανέτες προσφέρουν αφειδώς το αόρατο παντεσπάνι.
Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω ένα κείμενο για τον ΑΟΡΑΤΟ του Αθανίτη. Αλλά να πρόκειται για ένα πλέγμα σκέψης, που πρώτα εγώ να θέλω να διαβάσω.
Σ' ευχαριστούμε, οι Έλληνες, Δημήτρη.
υ.σ. Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω.
Βαγγελιώ Γιαννάκη
____________________